De werkzoekende 50-plusser bestaat niet. Huh? Ik hoor het je bijna denken. Dat is toch echt mijn leeftijd hoor. En mijn droombaan heb ik ook nog steeds niet gevonden. Inderdaad dan zou jij jezelf een werkzoekende 50-plusser kunnen noemen, maar ……….het hoeft niet.
Ik vind dat je dat niet moet willen. Je kan de kranten niet openslaan of het gaat over de werkzoekende 50-plusser die nog steeds moeilijk aan het werk komt. Dit ondanks dat de economie weer in de lift zit. En bovendien lees je vaak in dezelfde krant dat er steeds meer krapte op de arbeidsmarkt ontstaat.
En toch, die 50-plusser dat blijft een zorgenkind. Daar wil je dus niet bij horen. Terwijl er toch vaak van die lovende dingen over deze mensen worden gezegd. Want wat lees en hoor je dan? Ten opzichte van jongeren zijn zij:
-
- Minder vaak ziek
- Loyaler aan hun werkgever
- Meer ervaren
- Flexibel
- Niet altijd duurder
Maar dat is natuurlijk onzin, althans als je denkt dat dit over elke werkzoekende 50-plusser gaat. We kennen natuurlijk allemaal wel voorbeelden van mensen die niet aan de bovenstaande punten voldoen. Net zoals we jongeren kennen die juist weer wel deze kwaliteiten hebben. Iedereen wordt dus netjes over één kam geschoren. Allemaal in hetzelfde hokje. Lekker overzichtelijk. Daar houden wij van.
Voor het gemak praten we ook over dé werkgever, zodat we ook alle werkgevers van Nederland in één begrip gevangen hebben. Net zomin als dat de 50-plussers allemaal over die prachtige kwaliteiten beschikken, zijn ook niet alle werkgevers hetzelfde.
Toen ik een aantal jaren geleden zelf op zoek moest naar werk, kreeg ik ook al snel te horen dat het wel lastig zou worden. Je leeftijd hè. Voor het eerst in mijn leven werd ik oud genoemd. Toen ik nog werkte was het nooit voorgekomen dat ik iets niet hoefde vanwege mijn leeftijd. “Nou doe jij dat maar niet hoor, Rolf. Daar ben je te oud voor.” Niks hoor en dat hadden ze ook niet in hun hoofd moeten halen. Sterker nog, het sloeg helemaal nergens op. Leeftijd was gewoon geen onderwerp. Oké ik was niet meer de jongste, maar ik stond middenin de club van mensen waar ik mee werkte. Ik werkte graag met jongeren en die werkten ook graag met mij. Althans dat zeiden ze.
En dan ga je op zoek naar ander werk en dan blijk je ineens te oud te zijn. En dan word je je ook bewust van de krantenartikelen en televisieprogramma’s over die arme generatie van rond de 50 jaar en ouder die ernstig buiten de boot dreigt te vallen. Ik kan mij herinneren dat ik naar een programma over dit onderwerp keek. Ik meen dat het Rondom Tien was, of iets dergelijks. En na een uurtje kijken was ik zwaar aangeslagen. Als een bokser die in de touwen hing, zat ik op de bank. Het was dus waar. Mijn generatie bleek volstrekt kansloos wanneer het aankwam op het vinden van werk. Was ik even op het verkeerde moment ontslagen. Nogmaals bedankt, werkgever!
Dit gaat niet over jou!
Ik besprak dit destijds met mijn coach en ik verloor de controle over mijn emoties. Een snik en een traan ontsnapten mij. Ik zat even helemaal stuk. Hoe moest dit nu verder? Ik was 55 en had mijn zaakjes leuk voor elkaar. Goed gezond van lijf en leden. Ik wilde nog wel even door. Maar ja, had ik nog wel kans? Mijn coach was heel streng. Ik mocht van haar niet meer naar dat soort programma’s kijken en de kranten met artikelen over dit onderwerp? Direct bij het oud papier. “Dit gaat niet over jou, Rolf” zei ze.
Ze vertelde dat het niet mee zou vallen om werk te vinden, maar dat het ook niet onmogelijk was. En ze vond dat ik een goede motivatie had en dat ik flexibel was in mijn wensen voor wat betreft arbeidsvoorwaarden. Met andere woorden ik wilde ook voor minder geld werken, of minder uren, of in een andere vorm. Alles was inderdaad bespreekbaar voor mij.
Ook vertelde zij dat een programma zoals Rondom 10 niets opleverde. Het raakte mij zo erg dat ik er somber van werd en dat ik de energie en motivatie uit mijn lijf voelde weglekken. En dat was natuurlijk niet de bedoeling. Ik heb het advies ter harte genomen en het leidt mij inmiddels niet meer af. En mijn leeftijd? Dat is gewoon een getal waar je verder helemaal niets kan. Ik weet alleen dat er elk jaar weer een punt bijkomt. Het zij zo.
Wat het mij gebracht heeft, is dat mijn leeftijd voor mij geen punt meer is. Want dat bleek het toch wel te zijn. Omdat ik gevoelig was voor de informatie over de werkzoekende 50-plusser die maar niet aan de bak komt.
Maar ik steek mijn energie liever in zaken die ik kan beïnvloeden en mijn leeftijd hoort daar (helaas) niet bij.
En wanneer je dus zelf geen punt meer maakt van je leeftijd, dan zal die werkgever dat ook een stuk minder een issue vinden. En vindt hij dat wel? Nou dan gaat hij of zij toch fijn met jongeren werken. Dan passen mensen zoals jij en ik daar toch niet.
Toch denk ik dat het wel meevalt. Als je maar aan tafel komt bij een werkgever. Die werkgever is namelijk ook gewoon een mens. En mensen reageren op mensen en dan gaan er andere zaken een rol spelen dan de eisen in de vacature en de kwaliteiten die jij in je CV genoemd hebt. Dan gaat het over het échte contact. Dan zitten er twee mensen tegenover elkaar die vooral in elkaar geïnteresseerd zijn en voor wie de leeftijd wel het laatste is waar zij zich druk over maken. Dat zien ze over twaalf jaar wel weer.
Dus dat CV en vooral je motivatiebrief, dat zijn wel twee dingetjes die in orde moeten zijn. Want daar gaat menige werkzoekende 50-plusser in de fout. En misschien de jongeren ook wel, daar heb ik mij niet in verdiept.
Die motivatiebrief is de grote valkuil. Je gaat er eens goed voor zitten en beschrijft uitgebreid je werkervaring en je opleidingen. Je hebt de vacature ook goed gelezen en motiveert je keuze voor de baan met de woorden die de werkgever ook gebruikt heeft. Dus wanneer er gevraagd wordt naar een ‘dynamische duizendpoot die geen negen tot vijf mentaliteit heeft’. Dan ben jij uiteraard zo’n duizendpoot. Je hebt alleen geen idee wat er met de uitdrukking bedoeld wordt.
Maarn je bent niet de enige. De werkgever ook niet echt. Die heeft een bepaald type werknemer in zijn hoofd en probeert het op deze manier op papier te zetten. En wat doet de werkzoekende? Die neemt gewoon die tekst letterlijk over. En wat hebben we dan? Een nietszeggend zinnetje waar je jezelf mee probeert te verkopen. Daar gaat niemand opgewonden van raken. En de zoveelste afwijzing ligt op de loer. Terwijl je toch zo je best had gedaan.
Je motivatiebrief is je sleutel
Je motivatiebrief dient uitsluitend als sleutel. Als sleutel om de deur van de werkgever te openen. De sleutel die jou aan tafel brengt. Niet meer en niet minder. Dus wanneer je denkt ik ga even helemaal los in mijn motivatiebrief om al mijn kwaliteiten en ervaring even te belichten. Vergeet het maar. Ik snap heel goed dat je dat doet, maar men vindt het totaal niet interessant.
Ja, maar wat zet ik dan in die brief? Prima vraag. Ben ik blij mee, want dan kan ik er antwoord op geven. Die brief noemen we een motivatiebrief en dat doen we niet voor niets. Dus wat daar minimaal moet instaan is je motivatie. Wat maakt dat jij denkt dat jij de beste kandidaat bent voor die functie? Waarmee wek je de interesse van die werkgever? Wat is het dat jou zó interessant maakt voor de werkgever dat hij of zij denkt, daar wil ik meer van weten?
Wanneer je die kans laat liggen door de motivatiebrief te ‘misbruiken’ voor het oplepelen van jouw werkervaring gebruikmakend van dezelfde vage taal die ook in de vacaturetekst staat. Dan wordt de werkgever helemaal niets over jou te weten. Hij zit in feite zijn eigen vacaturetekst opnieuw te lezen, alleen is die tekst nu door jou geschreven. Totaal niet interessant.
Hoe moet dat dan wel? Als ik niet kan schrijven over wat ik allemaal gedaan heb en wat ik allemaal geleerd heb, hoe vul ik dat papier dan wel?
Heel eenvoudig: Vertel je verhaal en daar verwerk je het volgende in:
- Waardoor werd jouw interesse gewekt toen je de vacature zag?
- Wat bepaalde dat je juist op deze vacature wilde reageren?
- Welke kwaliteiten van jezelf kon je koppelen aan de functie eisen die in de vacature gesteld werden?
- Aan welke voorbeelden dacht je aan die kwaliteiten?
Et voilà! Als je deze vragen beantwoord hebt en je hebt deze antwoorden in je verhaal verwerkt. Dan heb je jouw eigen verhaal waar jouw motivatie in staat. Vooral de laatste zijn van belang. En ik weet ook wel dat daar wel degelijk staat dat je je kwaliteiten moet aanprijzen. Terwijl ik toch een paar zinnen geleden schreef dat je dit juist niet moest doen. Dus hoe zit dat nu? Wat is nu de truc?
De truc zit hem hierin: Je benoemt de gevraagde kwaliteiten en geeft er een voorbeeld bij vanuit jouw ervaring. Dus wanneer een werkgever iemand zoekt zonder negen tot vijf mentaliteit, en jij hebt die niet, dan ga je dat in je brief vertellen. Dan leg je aan de hand van een voorbeeld wat dat voor jou betekent. En dan kan je indruk gaan maken en dan kan je nieuwsgierigheid wekken. En als iemand voorbeelden heeft, dan is het wel de werkzoekende 50-plusser, toch?
Ik geef hier een voorbeeld aan de hand van het bovenstaande. Jij wil duidelijk maken dat je geen negen tot vijf mentaliteit hebt. Dan noem je dat je in je oude werk altijd je dagelijkse taak deed en afrondde en dat je niet gestopt werd door de klok. Je werkte door tot alles klaar was en als er iemand nog een vraag over had, dan mochten ze je ook ’s avonds daar over bellen. En als er overgewerkt moest worden, dan hield ik daar in mijn thuissituatie al rekening mee en dan zorgde ik dat ik beschikbaar was.
Kijk, zomaar een voorbeeld. En zo’n voorbeeld heb jij ook, dat weet ik zeker. Natuurlijk niet als je juist wél een negen tot vijf mentaliteit hebt. Dat is ook goed (er is namelijk geen goed of fout), maar dan solliciteer je niet op de vacature. Dat is dan echt zonde van je tijd.
Wanneer je een goed verhaal hebt verteld zoals ik hierboven geschetst heb, ook al ben je een werkzoekende 50-plusser, dan denk ik dat de kans dat je uitgenodigd wordt een stuk groter geworden is. En daar gaat het om, die uitnodiging. Daar was die brief voor, toch? Want houd goed voor ogen met je motivatiebrief haal je de baan niet binnen, dus misbruik hem daar ook niet voor. Vooral ook omdat je je motivatiebrief een beetje beknopt moet houden. Hooguit één A4.
Ik hoop dat ik je met deze blog wat nieuwe inzichten heb kunnen geven en dat jij als werkzoekende 50-plusser op zoek gaat naar de juiste voorbeelden om jouw verhaal goed neer te zetten.
In het e-book Ongevraagd Ontslagen deel ik meer ervaringen over dit onderwerp. Je kan het hier downloaden.
Mocht je dat lastig vinden om jouw verhaal goed op een rijtje te krijgen en zou je er wel hulp bij willen hebben. Dan wil ik dat graag voor je doen, zodat ook jij als werkzoekende 50-plusser kan solliciteren met meer kans van slagen en sneller een baan. Klik hier voor contact.
